Ecologisch verdriet is het verdriet dat de mens kan ervaren in relatie tot het uitsterven van soorten, ecosystemen, en landschappen zoals ijskappen en gletsjers als gevolg van veranderingen in het milieu. We realiseren ons dat we verantwoordelijk zijn voor de opwarming van de aarde en massale uitsterving. We leven in zeer desoriënterende tijden. Wat te doen?

De afgelopen miljoenen jaren was onze menselijke belevingswereld niet veel groter dan de directe omgeving, en ons brein is daar nog steeds op ingesteld. Intussen leven we in een geglobaliseerde grenzeloze wereld vol prikkels, complexe informatie en alternatieve waarheden. De wereld is extreem onoverzichtelijk. We ervaren enkel stukjes van het geheel.

Tegelijkertijd streven we in de westerse samenleving naar continue gelukzaligheid. Onze belevingswereld is veel groter dan onze hersenen en cognitieve systemen aankunnen. We zoeken naar betekenis in grote verhalen, religie, of materiële zaken, maar we zijn door de bomen het bos kwijt.

Wat verbindt ons? Onze gedeelde emotionele ervaring van desoriëntatie, ecologische angst of verdriet? Hoe rouwen we? Kunnen we ons emotioneel verbinden met andere soorten en dingen? Of moeten we als soort het recht claimen om ongelukkig te zijn? Moeten we ons collectieve verlangen naar langer leven niet zo serieus nemen? En welke rol speelt technologische ontwikkelingen hierin?